Ada yang luahkan perasaan tidak puas hati secara terus-terang, ada yang buat komen secara sindiran, sementara ada pula yang menceritakan pengalaman tentang kebaikan tindakan merotan anak-anak.
Antara yang menarik ialah cerita seorang ustaz tentang bagaimana seorang ayah mampu mendidik orang 18 anaknya daripada dua isteri dengan berkesan, sehingga sebahagian besar daripada anak-anaknya hafal semua 30 juz al-Quran.
Kata ustaz itu, beliau bertanya tiga orang adik-beradik dalam keluarga tersebut dan jawapan yang beliau terima sama sahaja, iaitu ayah mereka sangat tegas dalam usaha mendidik mereka.
Menurut mereka, ayah mereka sentiasa memegang rotan dan mereka selalu kena rotan jika membuat kesilapan. Mereka mengakui mereka sangat menghargai ketegasan ayah mereka. Kata mereka, kerana rotan itulah mereka dapat menjadi hafiz.
Satu lagi mesej melucukan tetapi meninggalkan kesan mendalam adalah sebuah karikatur menunjukkan seorang anak kecil yang memberi amaran kepada ibunya yang sedang memegang rotan.
“Mak nak masuk jel ke apa?,” kata si anak, sambil bercekak pinggang.
Spontan sahaja ibunya menjawab: “Biar mak masuk jel asal kau tak masuk neraka”, dan terus mengayun rotan mengejar anaknya yang lari lintang-pukang.
Teringat masa kecil-kecil dahulu, saya dan rakan-rakan sedarjah bukan setakat kena rembat dengan rotan, bahkan kena ketuk dengan pembaris, dibaling dengan kapur tulis dan pemadam papan hitam; semuanya sama ada kerana nakal dan tidak memberi tumpuan dalam kelas atau tidak mendapat markah yang sepatutnya.
Hari pertama menghantar saya ke sekolah, bapa saya meninggalkan secebis kata keramat kepada guru: “Saya serah anak saya ini pada cikgu. Rotanlah dia kalau perlu, asal tidak sampai cacat, sudahlah.”
Dari darjah satu hingga empat, guru besar kami ialah Cikgu Miah. Cikgu Miah tidak pernah tinggal pembaris panjang sedepa apabila melawat setiap kelas. Beliau akan merenung tajam pada setiap murid yang dihampirinya, tetapi seingat saya, belum pernah sekali pun pembaris gergasinya itu singgah ke badan mana-mana murid.
Kerana sikapnya yang tegas tetapi berhemah itu, semua murid hormat dan patuh pada setiap arahannya. Yang kerap ketuk kami dengan pembaris kerana lambat menjawab sifir sebenarnya ialah guru darjah, Cikgu Deris.
Kami takut apabila beliau ajar Kira-Kira, tetapi ketegasannya itu juga membuat kami semua berjaya menghafal sifir dengan lancar.
Hampir 20 tahun kemudian, saya jumpa kembali Cikgu Deris; masa itu beliau sudah menjadi setiausaha politik dan tidak lama kemudian, timbalan menteri.
Dalam darjah enam di sekolah Inggeris, guru Matematik kami adalah Mr Lim. Ketika mengajar, 'tidak ada maaf bagimu'. Semua murid gerun dan tumpu kepada mata pelajaran kerana takut kena rotan.
Setiap kali ujian, kami akan berusaha melepasi 50 markah, kerana beliau ada ‘undang-undang’; kalau kurang satu markah, hukumannya satu rotan di punggung.
Bayangkan, saya dapat 34 markah; berasap kena selinap 16 kali. Itu antara peristiwa yang saya tidak boleh lupakan. Makan di rumah terpaksa lapik bantal,
Saya berterus-terang kepada ibu dan bapa mengapa saya kena rotan. Mereka diam sahaja, tetapi saya percaya di belakang saya, tentu mereka gelak pecah perut.
Hikmahnya berbaloi; selepas itu markah saya dalam subjek Matematik tidak pernah kurang daripada 50. Masa belasan tahun di kampung, saya dihantar mengaji dengan Pak Leman.
Kami suka tengok Pak Leman sebab beliau mirip Ahmad Nisfu, pelakon watak lucu filem Melayu zaman silam, tetapi kami murid lelaki awas, silap bacaan, rotannya hinggap ke betis macam kilat.
Sebatannya tidak sakit pun, tetapi kami berwaspada supaya tidak tersilap; malu nanti dilihat murid perempuan.
Bagi saya, dirotan di sekolah atau di kelas mengaji tidak menjadi masalah pun, sebab di rumah, lagi teruk.
Kalau balik selepas azan Maghrib, umpamanya, yang hinggap bukan rotan lagi, tetapi kayu bakau atau senduk. Terima kasih ibu, terima kasih ayah, terima kasih cikgu.
0 Komentar untuk " Rotan agar anak tak masuk neraka "